Harpia w piątej edycji D&D
Harpie to obmierzłe, uskrzydlone humanoidy polujące na wszelkie istoty żywe, szczególnie jednak na te, które cechują się inteligencją. Harpie od pasa w górę wyglądają jak młode ale brzydkie kobiety, o twarzach przysłoniętych przez brudne włosy pozlepiane krwią i gnijących zębach. Od pasa w dół ich ciało przypomina ciało sępa. Mają czarne niczym węgiel pazury i zazwyczaj ciemnoczerwone skrzydła. Otacza je straszliwy smród, który osiada również na wszystkim, czego dotkną. Pochodzenie tego odoru jest proste - harpie nigdy się nie kąpią ani w żaden sposób nie czyszczą swoich ciał. Ich jedynym strojem są resztki poszarpanych szmat i rozmaite błyskotki zrabowane ofiarom. Język tych istot złożony jest z odrażających skrzeków i pisków, kontrastujących z kuszącym pięknem ich pieśni. Choć zdarzają się harpie władające mową innych istot, są to przypadki nader rzadkie. Żyją około 50 lat.
Harpie uwielbiają szybować w powietrzu, siejąc strach. Z usposobienia są to istoty paskudne, niegodziwe i złośliwe. Cudze cierpienie i śmierć sprawiają im przyjemność. Swe ofiary zwabiają przy pomocy wywołującej zachwyt i pożądanie pieśni, która hipnotyzuje ofiary. Nieszczęśnicy pragną jak najszybciej znaleźć się w pobliżu śpiewaczki, która niezwłocznie rozszarpuje ich na strzępy. Najgorsze jest to, że harpie potrafią kontynuować śpiew nawet zaangażowane w walkę. Skuteczną ochroną są dobre zatyczki do uszu, ponadto niektóre istoty posiadają naturalną odporność na tego rodzaju uroku (np. elfy). Dotyk harpii utrwala efekt zauroczenia, uniemożliwiając bezbronnej ofierze jakikolwiek ruch. Skutecznym sposobem na przerwanie harpiowego uroku jest po prostu zabicie jej. Efekt jest natychmiastowy. W walce wręcz harpie bardzo skutecznie walczą przy pomocy dzioba i szponów. Niektóre z nich używają też prostych maczug wykonanych z kości lub z kawałka drewna.
Harpie zamieszkują nadbrzeżne regiony w pobliżu szlaków morskich lub okolice lądowych szlaków handlowych. To pozwala im na bezkarne zwabianie samotnych podróżnych na ich zgubę. Ich siedzibami są z reguły płytkie jaskinie, które w krótkim czasie tak zapaskudzają, że żadne zwierzę nie ośmiela się do nich nawet zbliżyć. Harpie spędzają tu cały swój czas, którego nie poświęcają na polowanie. Często też zaciągają do jaskini schwytaną ofiarę, by spożyć ją w komfortowych, swojskich warunkach. Istoty te nie doceniają wartości skarbów, zatrzymując jedynie błyskotki, którymi dekorują swoje łachy. Reszta, nieraz bardzo cennej zdobyczy, leży pomieszana z kośćmi i resztkami padliny na dnie ich jaskini. U starych harpii tego rodzaju obrzydliwe złogi mogą mieć głębokość nawet kilku metrów. Typowe legowisko harpii zamieszkuje do pół tuzina tych istot. Nigdy nie zauważono męskich osobników, prawdopodobnie rozmnażanie występuje więc poprzez partenogenezę. Harpie rozmnażają się, składając raz do roku jajo, z którego wylęga się młoda harpia. Starsze członkinie stada nie interesują się nią i do momentu osiągnięcia samodzielności zmuszona jest odżywiać się resztkami posiłków i toczącym padlinę robactwem, które zalegają dno jaskini. Harpie nie mają żadnej struktury społecznej i często walczą między sobą o najlepsze kąski, lub w celu rozstrzygnięcia, czy nadszedł już czas zakończenia tortur ofiary i rozpoczęcia żeru. Czasem skutkiem takiej walki jest dołączenie do wieczornego menu zabitej koleżanki. Harpie są w zasadzie wszystkożerne i rezydują na danym terytorium tak długo, aż wyczerpią wszelkie źródła pożywienia. Są powszechnie znienawidzone przez wszystkie słabsze od nich istoty. Pomimo ich prymitywizmu, zdarzało się obserwować okazjonalną współpracę harpii z potężniejszymi od nich, złymi humanoidami.
