Jermlaine
Jermlaine
Jermlaine, nazywane również fatumiakami lub zmorkami, to małe istoty baśniowe o złym charakterze, plugawych i ohydnych intencjach, zamieszkujące podziemia, gdzie zastawiają pułapki na nierozważnych podróżników. Ich charakter odzwierciedla również wygląd. Są to brzydkie, małe humanoidy dorastające ledwo do 30 centymetrów wysokości. Mają maleńkie, paciorkowate oczy, rzadkie i tłuste włosy. Skóra na całym ciele jest pomarszczona, obwisła i zawsze brudna, przez postronnych często brana za prymitywne odzienie i skórzany hełm. Dzięki szarobrązowej barwie pozwala jermlainom łatwo wtapiać się w skaliste otoczenie. Kiedy zakładają jakiekolwiek strzępu ubrań, również są to rzeczy kolorystycznie dopasowane do otoczenia. Mimo pozornie wątłej budowy jermlainy są wyjątkowo żylaste, a ich palce u ich rąk i nóg są grube i twarde, ale bardzo zręczne. Porozumiewają się własnym, unikalnym językiem, który składa się z różnych pisków, przypominających odgłosy wydawane przez nietoperze lub szczury, z tymi ostatnimi zaś potrafią się magicznie porozumiewać. Stworki te mają wyjątkowe wręcz umiejętności skradania i ukrywania się, co też skrzętnie wykorzystują, okradając obozowiska różnych istot, albo niszcząc ich ekwipunek. Niczym wilki, jermlainy atakują najpierw stworzenia słabe, chore, ranne lub śpiące. Ich motywem jest to że są to najsłabsi przeciwnicy i najwięcej złośliwości mogą im zadać. Niezmiernie rzadko angażują się w otwartą walkę, wykorzystując za to najróżniejsze wykonywane z prawdziwą maestrią pułapki, począwszy od sieci, poprzez jamy, skończywszy na pułapkach z kwasem lub ogniem. Unieruchomiony przeciwnik atakowany jest przez całą sforę tych stworzeń. Jeśli potencjalne ofiary są zbyt potężne, jermlainy rzucają się na nie znienacka, starając się zagarnąć sakiewki, pochwy z bronią i inne będące w zasięgu wzroku przedmioty, porwać je i zniknąć w mroku zanim przeciwnicy się zorientują. Jermlainy mają słaby, dostosowany do ciemności wzrok, ale doskonały słuch i węch pozwala im nawet na wykrycie istot niewidzialnych. Zazwyczaj uzbrojone są w ostre strzałki do rzucania, miniaturowe oszczepy i, jeżeli zamierzają brać ofiary w jasyr, pałki. Zabici wrogowie, a czasem również część schwytanych służy jako pożywienie samym jermlainom jak i towarzyszącym klanowi ogromnym szczurom. Większość jeńców jest jednak tylko obdzierana z odzieży, rabowana z całej własności, golona do gołej skóry z owłosienia na całym ciele i odstawiana do jakiegoś odległego tunelu. Większym grupom jermlainów przewodzą starsi - bardzo stare osobniki, posiadające moc drenowania magicznych przedmiotów.
Jermlainy są bardzo dalekimi krewnymi gnomów. To ich niewielkie rozmiary rozbudziły w nich kompleks i nienawiść do większych istot, które starają się za wszelką cenę upokorzyć. Dziką przyjemność sprawia im pastwienie nad bezbronnymi podróżnikami, którzy stanowią obiekt rozrywki, źródło bogactwa a czasem również smakowity posiłek. Istoty te żyją zwykle nieco ponad 20 lat. Rozmnażanie wygląda u nich jak najbardziej typowo, jednak niemożliwe są krzyżówki z innymi rasami. W jednym miocie rodzi się od jednego do dwóch dzieci, przy czym męskie osobniki przewyższają liczebnością żeńskie. Ta dysproporcja wyrównuje się później podczas dorosłego życia. Społeczeństwo jermlainów podzielone jest na klany połączone ze sobą więzami krwi. Każdy klan liczy sobie od 4 do 16 rodzin, a przewodzi mu najsilniejszy i najsprytniejszy ze starszych. Wódz zarówno uczy młode osobniki sztuki zasadzek jak i przewidzi najważniejszym wypadom, dowodząc nimi ze z góry upatrzonych pozycji. Rodziny skupiają się wokół matek, ponieważ ojcowie często są nieznani, zajęci łowami lub martwi. Jeśli samica jermlainów ma pod opieką dzieci, nie uczestniczy w wyprawach, skupiając się na ich wychowaniu. Kiedy dorastają, przechodzą stopniowo pod kuratelę wodza.
Osady jermlainów są zazwyczaj sprytnie ukryte i trudno dostępne dla większych istot ze względu na niewielki rozmiar komnat i korytarzy. Typowa osada położona jest w brudnej jaskini lub norze, położonej w pobliżu większego kompleksu podziemi. Wyposażenie stanowią koślawe meble i różnorodne przedmioty zrabowane podróżnym. Jedyne części siedziby dostosowane rozmiarami do istot wielkości człowieka służą do przetrzymywania, zarzynania i oprawiania więźniów. Każda z rodzin należących do klanu posiada własną komnatę, w połowie przypominającą gniazdo a w połowie wysypisko śmieci, na którym rozrzucono rozmaite skarby. Znajdują się tu też małe osobiste skrytki. Skarby należące do całej wspólnoty gromadzone są w najgłębiej położonym i najtrudniej dostępnym pomieszczeniu, do którego nie jest w stanie wejść żadna istota większa niż jermlaine.
Przyjaźń jermlainów ze szczurami wynika ze znajomości przez nie mowy tych zwierząt. Szczury zamieszkują osady swych przyjaciół i wspólnie z nimi uczestniczą w ich obronie jak również w atakach na podróżnych. Czasami zamiast szczurów jermlainy żyją w symbiozie z osquipami.
Dieta jermlainów składa się głównie z owadów, mięsa, padliny, grzybów i pleśni. Humanoidy są uważane za wyjątkowy przysmak i konsumowane tylko przy specjalnych okazjach. Głównym źródłem mięsa są jaszczurki. Ponadto jermlainy uważają za przysmak wszelkie jadło pochodzące z powierzchni, nawet suchary i żelazne racje. Sakwy z prowiantem są więc przez nie rabowane tak chętnie jak cenne skarby. Szczególnymi cymesami są znalezione w torbach słodycze, cukier i suszone owoce, które mogą służyć nawet jako okup, po otrzymaniu którego jermlainy zostawiają darczyńcę w spokoju. Porozumienie z tymi istotami jest możliwe, jeśli zaoferuje się im odpowiednio zadowalającą łapówkę. W zamian za to mogą nawet zaoferować informacje o ostatnich wydarzeniach i osobach, które napotkały w podziemiach. Tego rodzaju sojusze są jednak zawsze krótkotrwale. Zdradziecka natura tych istot i ich nienawiść do "dużych" sprawia, że często kłamią i zwodzą na manowce. Czasem osiedlają się w pobliżu siedzib troglodytów, trolli lub drowów, żerując na ich ofiarach i pozostawionej padlinie oraz pełniąc rolę zwiadowców i stróży podziemi.