Githyanki

Githyanki to starożytna rasa pochodząca od ludzi zniewolonych tysiące lat temu przez Imperium Illithidów. Po wyzwoleniu się dzięki gwałtownemu powstaniu dowodzonemu przez Gith Wyzwolicielkę rozdzielili się oni ze swoimi braćmi githzerai ze względu na różnice ideologiczne. Obecnie zamieszkują Plan Astralny, ale często opuszczają go w celu toczenia wojen z innymi rasami, w tym w odwiecznego konfliktu z githzerai i illithidami. Przez ostatnie wieki ich przywódczynią była królowa-licz Vlaakith CLVII, prowadząca całą społeczność ku wojnie i podbojowi. Po jej niedawnej śmierci githyanki podzielili się i osłabli, stając się otwartym celem dla swych starożytnych wrogów. Zarówno z powodu dziedzictwa jako niewolnicy illithidów jak i pokoleń spędzonych na Planie Astralnym, githyanki mają silne predyspozycje do zdolności psionicznych.

Morfologia[]

Z wyglądu githyanki przypominają ludzi, są jednak od nich znacznie szczuplejsi, nieco wyżsi a ich kończyny są odrobinę dłuższe. Mają cętkowaną, żółtawo-szarą skórę i lśniące, czarne oczy. Ich uszy są szpiczaste a u dorosłych osobników postrzępione z tyłu (nacięcia na uszach powstają podczas obrzędu przyjęcia w poczet dorosłych githyanki). Włosy tych istot zazwyczaj są czarne, jednak dość rzadko rodzą się albinosy o czerwonych włosach, których przyjście na świat odbierane jest jako zły omen. Mimo pozorów słabości, githyanki są silni, zwinni i doskonale wyćwiczeni w walce. Strój i zbroja githyanki są zawsze buńczucznie przyozdobione piórami, klejnotami i rozlicznymi wisiorkami. Istoty te z nabożną niemal czcią pielęgnują swoje uzbrojenie, dbając by zawsze było w doskonałym stanie. Githyanki mają swój własny tajny język i raczej nie zdradzają chęci nauczenia się innych. Niewielka ilość włada planarnym wspólnym i smoczym. Kilku poznaje także języki swoich wrogów, githzerai oraz illithidów.

W przeciwieństwie do większości humanoidów, githyanki są gatunkiem jajorodnym. Ponieważ czas na Planie Astralnym nie istnieje, jaja są pielęgnowane w silnie strzeżonych i dobrze ukrytych fortecach na Planie Materialnym, gdzie również wychowywana i trenowana jest młodzież githyanki. Wszyscy githyanki posiadają naturalną zdolność zmiany planów, którą najczęściej wykorzystują do podróży między Astralem a Planem Materialnym.

Społeczeństwo[]

Legendy o początkach githyanki opowiadają o latach niewoli pod jarzmem illithidów, którzy narzucili ludowi więzy zbyt silne, by mógł je zerwać. Githowie (wtedy jeszcze nie noszący tego miana) czekali przez wieki, w ukryciu doskonaląc swe moce i umiejętności. W końcu nadeszła wojowniczka, która była zdolna poderwać lud do powstania. Wojna wyzwoleńcza była długa i krwawa, ale w końcu zakończyła się zwycięstwem. Na pamiątkę tej, która poprowadziła ich do wolności, Gith Wyzwolicielki, rasa przyjęła nazwę githyanki, czyli "synów Gith".

Społeczeństwo githyanki oparte jest na wojnie i wokół niej skoncentrowane. Członkowie tej rasy uwielbiają polowania, napady i plądrowanie. Niektórzy sądzą, że wieki niewoli pod jarzmem illithidów wpoiły w nich przekonanie, że rolą silniejszych jest ciemiężenie słabych. Nigdy jednak nie walczą między sobą, zachowując godną podziwu jedność. Jest to prawo, którego przestrzeganie jest u githyanki podświadome i praktycznie nigdy go nie łamią.

Githyanki są zimni i powściągliwi, rzadko okazują uczucia. Prawdziwa walka z samymi sobą odbywa się w duszach tych istot. Nawet codzienne czynności stają się zmaganiem, skierowanym na to by przewyższać się wzajemnie. Każdy członek rasy szkolony jest w wojaczce, a jeśli okazuje się zbyt słaby by podołać rygorom treningu, ginie. Najbardziej poważaną klasą społeczną są rycerze - święci wojownicy Gith, dawniej działający w imieniu królowej-licz i niezwykle potężni. Niżej w hierarchii stoją zwykli wojownicy, iluzjoniści i gishowie - jedna z bardziej znanych w Wieloświecie kast magów bojowych. Broń githyanki jest silnie umagiczniona a najpotężniejsi przywódcy dzierżą osławione srebrne miecze, przysposobione specjalnie do walki z łupieżcami umysłu. Broń ta jest traktowana jak świętość i niedopuszczalnym jest wpadnięcie jej w ręce kogoś spoza rasy. Jeśli zajdzie taka sytuacja, wysyłane są specjalne drużyny w celu jej odzyskania, które w razie porażki muszą się liczyć ze śmiercią.

Githyanki zamieszkują pełne przepychu zamki na Planie Astralnym, z których wiele zbudowanych jest na dryfujących ciałach martwych bogów. Każda z fortec ma swojego dowódcę, posiadającego absolutną władzę nad resztą mieszkańców, w tym władzę nad ich życiem i śmiercią. Dowódca dysponuje zwykle blisko setką bezwzględnie oddanych rycerzy i około tysiącem mieszkańców niższych rang. Największe miasto i stolica githyanki nosi nazwę Tu'narath. Inne istoty unikają siedzib githyanki, powszechnie owianych niezbyt dobrą sławą. Mimo tego githyanki traktują z szacunkiem obcych, jeśli tylko na niego zapracują. Dla słabych nie mają litości.

Na Planie Materialnym githyanki posiadają wiele podziemnych fortec, których używają jako baz wypadowych w atakach na powierzchnię i uderzeniach na kolonie illithidów. Oprócz celów strategicznych ataki mają również za zadanie zaspokoić ich wewnętrzną żądzę krwi. Typowa baza składa się z około dziesięciu oficerów i pięćdziesięciu szeregowych żołnierzy. Tajemniczy pakt łączy githyanki z czerwonymi smokami, które chętnie służą im za wierzchowce i wspomagają w walce, nie ryzykując jednak gdy ich życie jest zagrożone. Nie wiadomo, w jaki sposób githyanki odwdzięczają się smokom za ich pomoc, podobno jednak układ został zawarty z samą boginią Tiamat.

Specyficzną cechą githyanki jest więź łącząca dowódców z podkomendnymi, umożliwiająca im wydawanie skomplikowanych rozkazów za pomocą nieznacznych i niezrozumiałych dla postronnych gestów. Pozwala to na skuteczne przeprowadzanie zasadzek i szybkie reakcje gdy bitwy przybierają nieoczekiwany obrót.

Githyanki hr'a'cknir GttAP — Hr'a'cknir, A Guide to Astral Plane (1996)

Plan Astralny jest specyficznym środowiskiem, znacznie różniącym się od warunków Planu Materialnego. W związku z tym społeczeństwo githyanki wykształciło trzy interesujące kasty związane z dostosowaniem do nieprzyjaznego środowiska:

G'lathk - to astralny odpowiednik rolników. Z powodu jałowości Astralu githyanki zmuszeni są do wytwarzania żywności w ogromnych, sztucznych komorach, gdzie uprawiają grzyby i rośliny nie wymagające światła słonecznego. G'lathk są także ekspertami od roślin podwodnych, kultywującymi ogromne podwodne ogrody.
Mlar - są to użytkownicy magii, którym zabrakło dyscypliny i mocy by zostać pełnoprawnymi magami. Zamiast tego używają swych ograniczonych mocy jako architekci i budowniczy, projektując i wznosząc wszelkie potrzebne budowle w fortecach i miastach githyanki. Ich specjalizacja sprawiła, że podnieśli swoje rzemiosło do rangi sztuki.
Hr'a'knir - podobnie jak mlar, hr'a'knir używają magicznych zdolności z pożytkiem dla społeczeństwa. W ich przypadku polega to na gromadzeniu typowych dla tego planu energii psionicznych i innych, niewidzialnych sił i zaprzęganiu ich do pracy.

Jeszcze do niedawna możliwości rozwoju githyanki były ograniczone z powodu despotyzmu i paranoi królowej Vlaakith. Każdy githyanki osiągający znaczną potęgę wysyłany był na jeden z Planów Niższych w celu wykonania zadania sprawdzającego jego umiejętności. Porażka równała się śmierci. Ci, którzy przetrwali znajdowali się pod nieustanną obserwacją królowej. Gdy uznała ona, że ich dalszy rozwój zagraża jej wpływom, byli przyzywani przed jej oblicze i Vlaakith pochłaniała ich esencję życiową, zaspokajając swój szalony głód. śmierć królowej zlikwidowała to zagrożenie, otwierając przed githyanki możliwości od dawna niedostępne. Mimo tego wielu przedstawicieli rasy nadal czci Vlaakith jako bóstwo.

Historia w produktach D&D[]

Githyanki jako rasa została opracowana po raz pierwszy w brytyjskim magazynie gamingowym White Dwarf, wydaniu nr 12 z kwietnia/maja 1979, w rubryce Fiend Factory (ang. Fabryka Czartów), gdzie widnieje jako autorstwa Charlesa Strossa. Pojawiły się tam wysłane przez Charles'a do autora tej rubryki, Iaina Turnbulla. Wówczas czasopismo to pisało także pomysły do D&D. Githyanki musiały trafić w czuły punkt, gdyż Charles został poproszony o napisanie rozszerzonej ich wersji do Fiend Folio 1e (1981), a ostatecznie przedstawiciel tej rasy znalazł się na okładce bestiariusza. Sam Charles zapytany o inspiracje wspomina o Dying of the Light (1977), pierwszej powieści sci-fi autorstwa George'a R. R. Martina, opowiadającej o umierającej cywilizacji na samotnej planecie oddalającej od słońca. Wspomniana jest tam rasa o nazwie githyanki, której nazwę zapożyczył. Sama historia githyanki oraz githzerai wiążąca ich z illithidami została zainspirowana inną powieścią sci-fi, World of Ptavvs (1965) Larry'ego Nivena, opowiadającej o prastarej cywilizacji, która rządziła galaktyką poprzez kontrolowanie umysłów innych stworzeń (zdaniem Charles'a twórca illithidów musiał również sugerować się tą powieścią).