Mosiężne Miasto

Miasto
Artystyczna wizja Mosiężnego Miasta
Mosiężne Miasto
Lokalizacja	Plan Żywiołu Ognia
Rząd	Sułtan Marrake al-Sidan al-Hariq ben Lazan
Mieszkańcy	azerowie, ifryty, ogniści giganci, salamandry, inne rasy planu ognia (często zniewolone), niewolnicy
Charaktery	zazwyczaj praworządny zły wśród szlachetnych ifrytów, neutralny wśród zwykłych mieszkańców
Religia	Agni, Imix, Surtur, Frejal (Freja), Hastsezini, Kossuth
Organizacje	brak

Dwa ifryty w Mosiężnym Mieście

Panorama Mosiężnego Miasta

Panorama Mosiężnego Miasta z tylnej okładki Dungeons Master Guide z 1979

Mosiężne Miasto (w trzeciej edycji Spiżowe Miasto, ang. City of Brass), jest miastem ifrytów na Planie Ognia oraz największym centrum na Planach Wewnętrznych.

Władca

Niekwestionowanym i tyranicznym władcą jest Marrake al-Sidan al-Hariq ben Lazan, Sułtan Ifrytów, choć oddaje wiele codziennych spraw swojemu wezyrowi, podczas gdy on zajmuje się sprawami większej polityki.

Dwór

Szeroki zastęp ropuch i błagających, płaszczących się petentów, niemal samych szlachetnych ifrytów, stale stawia się u sułtana. Ignoruje on większość ich pojękiwań, lecz od czasu do czasu zabiera głos w osądzie poszczególnych legalnych spraw, zazwyczaj dotyczących szlachetnych ifrytów, potężnych sha'irów, bądź członków Bractwa Płomiennej Śmierci.

Populacja

Choć uważa się, iż populacja miasta wykracza ponad 4 miliony, żaden konkretny spis nie został przeprowadzony przez tysiąclecia. Wielu z biednych żyje i umiera niezapisanych w żadnej specyfikacji podatkowej. Niewolników jest około piątej części całości, bądź 800 000.

Cechy charakterystyczne

Mosiężne Miasto jest stolicą ifryckich tyranów i pozostaje największym osiągnięciem ifrytów. Samo miasto unosi się w najgorętszych regionach planu żywiołu Ognia i często graniczy z morzami parażywiołu magmy, bądź jeziorami jarzącej się lawy. Wraz z przyległymi obszarami, miasto mierzy wzdłuż 40 mil, a jego podłożem będąc półkula złotego, rozpalonego mosiądzu. Jedynie ułamek rozległego obszaru należy do jądra miasta; większość z nich otwarta na uprawę dziwnego zboża planu żywiołu Ognia, bądź zalesione dla polowań szlachetnych ifrytów. Wielkie połacie są prowincjami żywiołaczych sług i podległych ras, podczas gdy inne części są poświęcone ifryckiemu wojsku.

Wokół Mosiężnego Miasta

Mapa obszarów wokół Mosiężnego Miasta

Zewnętrzne regiony miasta są rozległe i nieustannie patrolowane. Blisko miasta znajdują się Jamy, gdzie niewolnicy kopią w poszukiwaniu cyny, miedzi i diamentów, a także Żużel, gdzie odpadki z kopalń pod miastem są składowane.

Obsydianowe Pola niedaleko miasta są uprawiane ognistym zielem, paszą dla kawalerii koszmarów Sułtana oraz karmami odżywiającymi ifryty: qamh, gatunek miękkiej, gąbczastej trawy, habbat, ciemne dzikie ziarno, verdobba, pokręcona, ciemna purpurowa bulwa oraz umbellin, korzenna brązowa fasola. Niewolnicy, a nawet zwykłe ifryty pracują tutaj za dnia; uprawiając ziemię, wycinając chwasty oraz zbierając żniwa. Nocą pozostają strachy na wróble ifrytów; ciała przestępców i dezerterów wiszą na szubienicach na polach, gdzie są pozostawione jako ostrzeżenie, nie wobec żywiołaczych ptaków i robactwa, lecz wobec innych złoczyńców.

Jedynym niepatrolowanym regionem ziemi miasta jest Sobolowy Las, który szlachetni miasta zarezerwowali do swojego specjalnego użytku. Same w sobie czarne drzewa są gigantyczne, lecz wiecznie nagie; są one zwane wężowymi drzewami i żyją całkowicie na ciepło planu, które odżywia je jak światło inne rośliny. Polowania mają tutaj miejsce niemal każdego dnia, a intruzi mogą stać się zwierzyną łowną, nie dla patroli starających się ich zaaresztować, lecz dla sfory piekielnych ogarów gotowych ich rozszarpać, bądź zmusić ich do pozostania na drzewie. Stok jest naturalnym domem wielu dzikich roślin, włączając ziwan, ziele rozrastające się w cierniste żywopłoty, karmazynowe żyto, usypiający środek przypominający habbat oraz słodka dreszczołodyga, trująca roślina mogąca sparaliżować, czy też nawet zabić pastewne zwierzę.

Dzielnice Mosiężnego Miasta

Mapa Mosiężnego Miasta

Mapa z Manual of the Planes ed. 4

Samo Miasto jest wielką, lśniącą przystanią dla chciwości i złej woli. Od górnego tarasu wznoszą się minarety wielkie cytadeli pałacu Sułtana, gdzie skrywane są ponoć wielkie bogactwa. Bejowie i emirowie Mosiężnego Miasta służą Sułtanowi Ifrytów; choć pomniejsze ifryty są neutralne, ich władcy są praworządni źli. Ulice miasta są utrzymywane w czystości, a pałace zwracają na siebie uwagę w krzykliwy sposób, lecz atmosfera krwi i cierpienia unosi się ponad wszystkim, głównie z powodu niezliczonych ponurych sług spotykanych na każdej ulicy i w każdym korytarzu.

Szlachetne ifryty żyją w małym centralnym jądrze miasta, zwanym Paleniskiem, otoczonym przez poszerzające się kręgi niższych dzielnic. Avencina to slumsy popękanej i skalistej ziemi, znanej z zamieszkiwania przez nie klanów harginnów. Dzielnica zwana Iglicami Keffin jest domem złotych wieży azerów, niektóre z nich połączone ze sobą powietrznymi przejściami. Popielofigle są domem dla wielu zwykłych ifrytów, popularnym jako zubożałe, ale i ciekawe miejsce rozrywki dla znudzonych wśród szlachetnych ifrytów.

Ruderownia są najbardziej niesławną dzielnicą, odznaczającą się przez cały plan jako jedno z najniebezpieczniejszych i bezprawnych obszarów miasta, gdzie nawet ludzie Sułtana czasem boją się udać. Jej hazardowe meliny, ogrody rozkoszy i jamy walki nigdy nie są zamknięte. Żyje tu wiele ognistych salamander. Pyraculum jest domem dla miejskiego rynku oraz wielu rzemieślników, podczas gdy Marglowe Wrota są niedaleką dzielnicą magazynową, głównie opuszczoną za wyjątkiem robactwa i prywatnych armii kupców dao.

Kuźnia jest dzielnicą placów, szerokich ulic oraz imponujących domach najbogatszych i najpotężniejszych ifrytów. Kopalnia Chwały jest zasiedlonym przez salamandry labiryntem w skale pod samym miastem; rejon jest nie do przebycia bez przewodnika salamandry, a preferują one taki stan rzeczy. Wejście zwie się dość logicznie, Wrotami Chwały. Komercyjną dzielnicą jest Pióropusz. Nie jest to otwarty rynek, lecz ulice zapchane straganami, malutkimi sklepami oraz kawiarniami. Większość dao i inni odwiedzający kupcy zatrzymują się w porządnych czasowych kwaterach tej dzielnicy.

Węglisko jest obmurowanym obszarem niewolniczych koszarów i mieszkań. Niewolnicy są niemalże w całości własnością Sułtana lub jego szlachciców i pracują w kuźniach, hutach i sklepach rzemieślniczych. Pod Paleniskiem, dzielnica zwana Odlewniami (ang. Castings) jest domem ifryciej armii, ifryccy żołnierze mieszkają tutaj w jamistych koszarach. Pojedynki i bójki są powszednie, a obywatele nie są tu nocą bezpieczni.

Stroma droga serpentyny zwana Kominem prowadzi na dół do Połaci Żużlu, centra marynarki pod samym miastem. Łuki stoją niedaleko stoczni marynarki, w cieniu wzgórz miasta. Jest to teren podwyższeń, służące jako miejsce procesów oraz rynek dla nowych niewolników.

We wszystkich tych dzielnicach można znaleźć domy zwykłych ifrytów i ich niezliczonych niewolników.

Dobra i usługi

Mosiężne Miasto handluje niewolnikami, metalami, klejnotami, rzeźbionymi kamieniami, barwnym szkłem, bronią oraz rzadkim ciężkim drewnem Sobolowego Lasu. Wymiana pomiędzy różnymi dżinami jest również ożywiona.

Mosiężne Miasto jest lśniącym rajem dla bogatych i tych o statusie i mrocznym piekłem dla tych, którzy nie są. Bazary, suki, targi niewolników zapewniają materiały, wypracowane dobra oraz siłę roboczą dopasowującą każdemu apetytowi - za cenę. Ifryty uważają się za najbardziej cywilizowane z dżinów; nie tak niezdyscyplinowane i izolujące się jak dżinni, nie tak prymitywnie materialistyczne jak dao i nie tak próżne jak maridy. Ifryty są władcami największego imperium dżinów i nie pozwolą nikomu o tym zapomnieć.

Wygód cywilizacji jest wiele, lecz nie przypominają tych z Zakhary. Większość ifrytów nie uczęszcza do łaźni jak ludzie Zakhary; miast tego, udają się do loży potu zaprojektowanych do ogrzewania ich płonących ciał do jeszcze wyższych temperatur. Tam powszechnie prowadzą interesy, poznają przyjaciół i odnawiają znajomości. Biały żar w ifryckich lożach potu pochodzi z magicznych ogni; ifrytom jest najwygodniej w tych kąpielach płomieni.

Jednym z największych rynków Spiżowego Miasta jest Kalian (dosłownie, "rura"), gdzie sprzedawcy dymu usprawniają swoje poszczególne specjalizacje. Większość sprzedawców dymu sprzedaje kadzidła, lecz inni sprzedają tytoń (w fajkach lub w funtach), wędzone mięso oraz słodko pachnące zioła i olejki.

Ulica Stali jest zdominowana przez dzwoniące młoty oraz sapania i krzyki. Kowale azerów pracują tu dzień i noc, wykonując bronie dla legionów ifrytów i są dobrze opłacani za swoje wysiłki. Azerom nie wolno zaakceptować prac z wewnątrz bez zezwolenia Sułtana, a to zezwolenie jest rzadko udzielane, nawet potężnym szlachcicom.

Szeroko znaną uliczną postacią Miasta jest Ali ben Ali, zaniedbany, brudny, ślepy ludzki mistyk sławny za swoje precyzyjne prognozy oraz ponury temperament. Często bierze za rękę odwiedzającego rynek, mówi im skąd pochodzą oraz co się im przydarzy w najbliższej przyszłości. Ali ben Ali wraz z Kapitanem Sootem dwadzieścia lat temu, planując zarobić fortunę jako radny Sułtana. Niestety, wkrótce odkrył, iż jego moc nie poszerza się na dżiny. Sułtan był zachwycony jego błazeństwami i okazał łaskę poprzez jedynie oślepienie Aliego. Ali żyje z dnia na dzień z trudem na ulicach od tamtego czasu.

Siły zbrojne

Walka sił zbrojnych Mosiężnego Miasta

Sułtan ma oszałamiającą liczbę legionów różnych jakości do dyspozycji.

• Nieugaszeni (abd Multahib) - straż pałacowa - wyróżniają się swoimi czarnymi turbanami i białymi szatami. Liczą 3,000 elitarnych i fanatycznych ifrytów i zawsze pozostają pod bezpośrednią komendą Sułtana.
• Miasto jest także domem niemal 100,000 zwykłych ifrycich żołnierzy Wiecznego Karmazynu pod dowództwem Generała abd Multahiba; a są wspierani przez 25,000 konnych łuczników i lansjerów zwanych al-Asaf lub Przygnębieni. Zarówno pikinierzy i kawaleria są kiepskiej jakości, a legiony nich są regularnie wysyłane poza wrota miasta, lecz niewielu w ogóle wraca. Giną rozszerzając wpływy ifrytów nad resztą planu.
• 35,000 Aniołów Śmierci jest łucznikami ifrycich legionów. Są uzbrojone w krótkie łuki refleksyjne i obejmuję zarówno żołnierzy na wierzchowcach jak i piechotę. Ich wierzchowcami są koszmary z garstką upiornych wierzchowców i kościstych koni.
• 10,000 dragonów Kroczycieli (Salamandry) jest lekką kawalerią ognistych salamander. Służą w ifrycich armiach podboju i rzadko widzi się je wokół miasta. Uważa się je za solidnych żołnierzy i często są wykorzystywane w łamaniu oporu pośród wolnych azerów.
• Dżanni mają tylko jedną jednostką pośród ifrytów, 3,000 zahartowanych w boju żołnierzy Czarnych Orłów (Popioły). Są równo podzieleni między średnią piechotę, konnych łuczników oraz lekką kawalerię. Wszyscy z nich zostali porwani z dala od swoich plemion jako dzieci i wychowani w miłości i służbie swoim ifrycim władcom. Są niewolniczymi żołnierzami pod każdym względem prócz nazwy i są dowodzeni przez wybranych przez samych siebie oficerów.
• 2,000 Czarnych Żądeł jest oszczepnikami, wykorzystywanymi do osłabiania, bądź oskrzydlania przeciwników. Jednostka składa się z skorpionoludzi, żołnierzy niewolników.
• Inżynierowie oblężniczy azerów służący Sułtanowi liczą jedynie 1,200. Są zazwyczaj stosowani przeciwko dżinom i zbuntowanym szlachcicom. Są oficjalnie zwani Falangą z Brązu, choć wszyscy odnoszą się do nich jako Dziadkach Do Orzechów.
• Pierwsi Lansjerzy (także zwani Pożarami) są 1,000 dosiadającej koszmarów lekką kawalerią, ogólnie zarezerwowaną ugaszaniem małych buntów oraz szlachciców, którzy wypadli z łask. Przewodzą im oficerowie szlachetnych ifrytów, którzy uważają za honor obnoszenie się tym wyróżnieniem ponad innych.
• Najporządniejszą kompanią Sułtana jest Zakon Gorejącego Serca, jednostka dosiadających gryfów oddziałów szturmowych. Choć liczą jedynie 500, służą jako ambasadorzy, kurierzy oraz komandosi na misjach najwyższej wagi dla ifryckiego władcy. Ogniste Serca są często młodymi szlachetnymi ifrytami, bądź nawet ifryckimi zaklinaczami i kapłanami. Sułtan czasem nadaje tytuły tym, którzy dobrze mu służą, a niektórzy z największych bohaterów Zakonu otrzymali garstkę jednych z wielu sułtańskich córek.
• 40,000 ifryckich żołnierzy Legionów Stróży Ognia (zwanych Sierotami) jest nieregularnymi, którzy rzadko służą jako żołnierze w terenie. Choć mają rangi i otrzymują wojskowe szkolenie, służą jako członkowie tajemnej policji Sułtana.
• 50,000 żołnierzy Oświeconych jest bardziej posterunkowymi, niż czymkolwiek innym; patrolują ulice miasta jako straż i wprowadzają wiele godzin policyjnych. Służą pod Umarem al-Hadra al-Bazan.
• Wojacy Ulubieńcy Sułtana (Szakale) są żołnierzami bezpieczeństwa znanymi ze swojego okrucieństwa i sadyzmu. Te 4,000 salamander jest uzbrojonych jak lekka piechota, lecz są zachowywane na okazje, kiedy Oświeceni nie są w stanie opanować rozszalałego tłumu. Choć działają raczej indywidualnie, niż w formacjach, są wyszkolone w walkach miejskich i ulicznych, a są często wzywani do łapania przestępców, bądź uciekinierów niewolników w Kopalni Chwały, Avencine, bądź Ruderowni.
• 150 ifrycich mameluków Oznaczonych (abd Wusum) mieszka w pałacu; ci eunuchowie strzegą harimu Sułtana i są szkoleni, by być spostrzegawczymi, dyskretnymi oraz nieskorumpowanymi.

Suche doki i wojskowe doki

• Niższe obszary Połaci Żużlu są wewnętrznym portem dla 90 bumów oraz 40 baghli służących jako osobista flota Sułtana. Są o kamiennej obudowie, magicznie zabezpieczonymi, stabilnymi statkami zdolnymi żeglować ponad magmą. Około 10% jest zaklętych zdolnością lewitacji, pozwalającej im na lot z portu do portu. Marynarka przewozi niewolników, żołnierzy, zaopatrzenie, zasady oraz daniny do i z Spiżowego Miasta.
• Marynarka szczyci się 18,000 galerowymi niewolnikami, marynarzami, żołnierzami, nurkami w lawie, oficerami, kupcami oraz cieślami okrętowymi. Marynarka jest głównie odpowiedzialna za transport niewolników do Miasta, a okazjonalnie zajmuje się także gromadzeniem niewolników. Prowadzi także sułtańską galerą rozkoszy, prastarym statkiem wiosłowanym przez 500 niewolników szczególnie wybranych do zadania przez samego Sułtana. Owi niewolnicy są wszyscy byłymi szlachcicami, bądź oficerami, którzy zostali pozbawieni swoich tytułów i rang za zniewagi lub spiskowanie przeciwko osobie Jego Rozżarzonej Wszechmocy.

Pałac i główne meczety

Pałac Sułtana oraz meczety bogów ifrytów są wszystkie skupione w centrum Kuźni. Węglowy Pałac jest ciemnym budynkiem z bazaltu zdającego się wsiąkać całe światło i płomień wokół niego. Jego wieże oraz gmachy są złote, mosiężne i miedziane. Pałac stoi na małym wzniesieniu wznoszącym się nad resztą miasta oraz meczetami, kaplicami i świątyniami Agni, Imixa, Kossutha, Freyala, Surtura oraz Hastsezini, zwanym po prostu Ogniem. Świątynie te są surowe zarządzane przez infryckiego kapłana zwanego Mistycznym Delegatem Ukrytego Imama oraz jego kapłanów wojowników, którzy zwani są Strażnikami Trzech Ogni.

Bractwo Prawdziwego Płomienia ma małą ambasadę na tych ziemiach. Ognisko składa tu od czasu do czasu wizytę, lecz codzienne sprawy rozwiązuje poprzez swojego ambasadora Nadzwyczajnego, Jamina al-Mubarak al-Kamal, elementalistkę płomieni o wielkiej mocy (człowiek, kobieta, elementalista płomieni 15). Jest tolerowana, lecz nielubiana przez ifryty, które postrzegają ją jako cudzoziemca, którego najlepiej trzymać pod krótkim nadzorem. Jest wspierana w swój przez Kamala Sefer al-Raq, moralistycznego kapłana Kossutha (człowiek, mężczyzna, moralistyczny kapłan 14). W poszczególnych kręgach wyrachowanej szlachty, o parze szeroko się uważa, iż są kochankami.

Poza Węgielnym Pałacem jest Krąg Nieugaszonych, mameluków ifrycich żołnierzy Sułtana oraz najbardziej preferowany przez niego niewolniczy legion. Ich koszary otaczają pałac i meczety, z łatwym dostępem do jądra oraz głównej alei miasta. Posterunki wzdłuż murów mieszczą resztę mamluków.

Publiczne budynki i monumenty

Węglowy Pałac, dom Sułtana

Oddech Sułtana, fontanna przed pałacem

Węglowy Pałac jest domem dworu, dworzan i ośrodkiem militarnym. Sułtan przyjmuje tam petentów raz każdego miesiąca. Wielka fontanna purpurowego ognia huczy przed pałacem, znak stałej sułtańskiej władzy oraz czujności. Ogień przyćmiewa i gaśnie tylko wtedy, kiedy sułtan umiera, bądź jest usuwany ze stanowiska. Nowy sułtan rozpala ogień na nowo w ogłuszającej eksplozji płomienia i sadzy, którą można ujrzeć i usłyszeć w całym mieście. Fontanna jest zwana Oddechem Sułtana.

Trzy zamki miasta są głównie zbrojowniami, choć mogą także służyć jako punkty oporu w czasach oblężenia, czy buntu. Krak al-Najjiran, Zamek Słońca i Księżyca, jest centrum szkoleniowych wysiłków najsprawniejszych legionów Sułtana i domem dla najsprawniejszych żołnierzy i oficerów. Krak al-Zinad, Twierdza Strzelającej Ogniem Stali, służy jako garnizon portowy i szkoli marynarzy i resztę w stosowaniu morskiego uzbrojenia. Krak al-Tawil, Długi Zamek, jest domem Szakali, okrutnych i sadystycznych salamander zawsze gotowych rozwiać rozruchy pośród biednych.

Złote Wrota

Do Mosiężnego Miasta można wejść jednym z ośmiu wrót:

• Migoczące Wrota,
• Diamentowe Wrota,
• Wrota Popiołów,
• Złote Wrota,
• Pryzmatyczne Wrota,
• Wrota Samum,
• Magmowe Wrota (wejście do portu)
• oraz Wrota Wiecznego Słońca.

Każde z tych wrót jest fortecą samą w sobie, ze stałymi garnizonami, licznymi bramami i wieżami oraz własnym wojskowym dowódcą.

Gigantyczny hebanowy obelisk dedykowany pamięci pierwszego sułtana stoi na ulicy niedaleko Złotej Bramy.

Sułtan posiada dwór w Halach Czerwonych Filarów, budynku gdzie szlachcice i biurokraci gromadzą podatki, podejmują decyzje oraz dopełniają sprawiedliwości. Choć każdy ifryt ma prawo starać się o rekompensatę za skargi przez Sułtanem, niewielu udaje się do Hal z powodu poszukiwań, które trzeba przejść oraz łapówki, które trzeba zapłacić.

Oktagon

Wielkim więzieniem Miasta jest Oktagon, gdzie można trzymać na raz 10,000 więźniów. Cele są magiczne; każdy więzień jest szczelnie zamknięty w sześcianie solidnego bazaltu, mając tylko jedną szparę na powietrze i jedzenie. Ściany kamienia, który zamyka więźnia mogą zostać otwarte i zamykane jedynie przez ifrycią straż.

Religijne budynki i monumenty

• Meczety Miasta są całe pokryte przeróżnymi metalami. Pawilon Wiecznego Płomienia Agni (ang. The Eternal Flame Pavilion of Agni), boga pochłaniającego wszystko czego dotknie, jest świątynią pokrytą ubitym złotem; Agni jest dziko popularny wśród zwykłych ifrytów, lecz jedynie tolerowany przez szlachciców, a przekaz o zbawieniu i nieśmiertelności jego kapłanów nie jest doceniany przez ifrycich władców, którzy starają się utrzymać swoich poddanych harujących, niż modlących się.

Meczet Parzącej Pokory

• Meczet Parzącej Pokuty jest koszmarną kaplicą Imixa; cały budynek jest pokryty skorodowaną zieloną miedzią. Imix jest księciem żywiołu złych istot ognia, a jest czczony przez szlachciców ifrytów, ich legionu i wiele z ich służebnych ras.
• Czarna gwardia ognistych gigantów stoi na straży dniem i nocą na zewnątrz Kaplicy Dymiącego Młota, brzydką i dziwaczną żelazną kaplicą Surtura, boga gigantów patronującego ogniowi i stali. Dżiny uznają Surtura, lecz go nie czczą.
• Meczet Nieugaszenia jest kaplicą Frejal, jak ifryty nazywają Freję. Jest wyznawana przez zwykłe ifryty w swoim meczecie z połyskującego srebra i jest szeroko szanowana jako bogini miłości, pasji oraz płodności.
• Meczet Płomiennego Wzroku Hastsezini, boga zwanego także po prostu jako Ogień, jest dziwną piramidową strukturą czerwono-złotej miedzi, która nigdy nie śniedzieje. Bóg wymaga stałego karmienia. Hastsezini jest ulubiony pośród władających ifrytów, dzięki jego zdolności niszczenia wszystkiego co żyje i często przynoszą mu bogate ofiary. Jego kapłanów jest niewielu i podobnie jak ich bóg są aroganccy, mściwi i dumni. Sprawiedliwość miejska w postaci publicznego spalenia jest wykonywana u podstawy piramidy.
• Meczet Kossutha był dawno temu wykonany z ubitego brązu, kiedy miasto było założone, a ifryty starały się udobruchać zimnego boga żywiołu. Budynek od tamtego czasu popadł w ruinę wraz z tym jak wyznawanie Kossutha było odradzane. Jednak żaden sułtan nie ważył się zburzyć świątynię w obawie przed odwetem boga.

Wrota Upadłych

Ulica Steli

Największy monument Spiżowego Miasta ma poniekąd mylącą nazwę. Wrota Upadłych są zaskakująco ani Wrotami ani pomnikiem pamięci infryckim zmarłym. Jest za to łukiem triumfalnym pomalowanym scenami triumfujących ifrytów nad wszystkimi innymi rasami planu Ognia. Upadli są ofiarami tamtych armii, nie ifrytów. Inne zwycięstwa są uczczone na Ulicy Steli. Ulica ta ciągnie się setkami filarów, każdym z wyrytymi opowieściami każdego zwycięstwa oraz opisami zdobyczy.

Ulica Ostatnich Domów

Ifryty utrzymują małą nekropolię zwaną Ulicą Ostatnich Domów, jako pochówek dla sławnych, magów, żywiołaczych władców, szlachciców, bogatych i pobożnych. Jest zwany Cmentarzyskiem przez niewolników i niższe klasy, które uważają pochówek szczególnie plugawą i nienaturalną formą herezji.

Większość zmarłych Miasta - włączając w to niewolników i większość żołnierzy - jest kremowanych, a ich popioły wykorzystywane w wytwarzaniu ifryckiej stali. To użytkowanie ich popiołów sporadycznie pozwala niektórym potężnym ifryckim duchom zasiedlać się w broniach i zbrojach, w które stal zostaje przekuta.

Podróż po Mosiężnym Mieście

Mosiężne Miasto jest tak wielkie, iż jego wiele dzielnic może być tajemnicze nawet dla jego mieszkańców. Ten przegląd pozostawia wiele obszarów nieokrytych, lecz opisuje główne punkty orientacyjne i powszechniej znane dzielnice.

Mur i skorupa

Mosiężne Miasto, widoczna Złota Brama, Pawilon Agni oraz Węglowy Pałac Sułtana na szczycie

Najbardziej imponującymi cechami Spiżowego Miasta są mury zasłonowe i magiczna półkula pozwalająca mu wisieć w powietrzu. Mur zasłonowy otacza miasto setki mil wzdłuż i jest pokryta taflami obrobionego mosiądzu. Ta powłoka lśniącego mosiądzu nadała miastu jego nazwę. Jego mosiężne wieże są wysokie na setki stóp.

Od jego powstania, wysiłki pokoleń niewolników dały miastu kolejny cud: wielką półkulę z mosiądzu, która pozwala miastu lewitować nad ziemią. Dało to miastu nowe znaczenia obronne, a mosiężny mur zasłonowych jest zazwyczaj bez załogi, poza przypadkiem kiedy miasto dryfuje w morzu, zbierając dobra.

Ta zdolność do lewitacji pozwala miastu poruszać się, choć jedynie silnie wiatry i strumienie mogą porwać je w dostrzegalną prędkość. Miasto w locie jest powolne i okazałe, poruszając się dumnie jak pory roku, czy przypływy. W istocie, Miasto było magicznie poruszone jedynie w niewielu okazjach, a każda była czasem wielkiej katastrofy w imperium ifrytów. Ponieważ ifryty zależą od siły kontroli i dominacji swoich niewolniczych ras, przemieszczanie ośrodka władzy pozostawia na swoich śladach imperium militarnie wrażliwe i politycznie rozbite. Pustka we władzy zawsze nastawała, kiedy władcy miasta oraz ich armie opuszczały je w pośpiechu, by tłumić małe rozruchy i powstania i z tego powodu miasto jedynie powolnie dryfuje.

Ulice i kanały, mosty i przejścia

Ulica Steli

Ulice są zatłoczone od pierwszego wezwania kapłanów do modlitwy, do początku nocnych patroli; surowe godziny policyjne są wprowadzane każdą nocą. Patrole Oświeconych chodzą ulicami bijąc w małe bębny kiedy rozpoczyna się godzina policyjna, mówiąc ludziom by zamykali swoje sklepy i wracali do domów. Każdy złapany na ulicy po godzinie policyjnej jest aresztowany oraz otrzymuje grzywnę za pierwsze wykroczenie, później utratę dłoni, a później śmierć. Centralna ulica jest Ulicą Steli, która ciągnie się od Węglowego Pałacu do przystani.

Kanały miasta są używane jedynie przez szlachciców, kupców i wojsko, lecz w praktyce przemytnicy i pływacy również ich używają. Kanały są wypełnione ropą, która może być rozpalona lub ugaszona na życzenie Sułtana. Mosiężne mosty wznoszą się nad kanałami w wielu miejscach, a te blisko przystani mogą być podwyższone lub obniżone umożliwiając barkom przejście. Wielki Kanał ciągnie się od Bazaltowego Palazzo azerów do przystani.

Przystań

Przystań

Latarnia Przystani

Miasto zależy od swojej przystani sprowadzającej ogromne ilości pożywienia i innych dóbr jakich potrzebuje lud. Oleiste, płomienne morza i jeziora magmy, nad którymi dryfuje, czynią przystań w najlepszym przypadku ryzykowną dla normalnej żeglugi, a być może istnienie marynarki na planie bez wody jest dziwne. W istocie miasto ma jedynie przystań, kiedy Sułtan Ifrytów nakazuje, iż miasto powinno obniżyć się, by zgromadzić dobra handlowe.

Przystań jest szeregiem bazaltowych doków na bazaltowych palach sięgających poza płaskie dno pochyłego kamienia. Zatoczka jest wypełniona jakąkolwiek cieczą, którą zawierają morza pod miastem, zazwyczaj magmę lub ropę. Przystań jest obniżona w płonące morze pod latającym miastem raz w tygodniu. Port jest miejscem oszalałych prac w tych dniach i jest skrajnie opuszczona przez resztę tygodnia.

Morza ropy są często miotane potężnymi burzami ognia, które ciskają statki w mieliznę, bądź mogą zniszczyć ich ładunek, toteż wzniesiono bariery przeciwogniowe, by chronić przystań miasta.

Pogłoski i wiedza

Mosiężne Miasto jest pełen intryg wobec rywalizującego Hiyal. Większość spisków robią ifryty, lecz to tylko z powodu ich większej liczby. Ludzie, salamandry i inni knują tak samo pilnie jak każdy inny ifryt.

Hebanowe Palazzo (ambasada baatezu)

O dworze Sułtana mówi się, iż handluje z baatezu, wymieniając niewolników ifrytów na użytek żołnierzy baatezu. W istocie, potężni baatezu spędzają ponoć wiele czasu za zamkniętymi drzwiami z poszczególnymi szlachetnymi ifrytami, szepcząc i prowadząc ich w jeszcze większą tyranię oraz jeszcze surowsze i opresyjne rządy.

Salamandry wzięto ostatnio pod wielki nadzór Legionów Stróży Ognia, gdyż są pogłoski, iż wielka fontanna zwana Oddechem Sułtana zostanie ugaszona przez konspiratorów spośród ich rang, a poprzez to wywołując typowe konflikty wewnętrzne pośród szlachetnych ifrytów, którzy dążą do objęcia tronu. Pomimo brutalnych przesłuchań i śmierci setek salamander, prawda o pogłoskach i imiona konspiratorów pozostają nieznane.

Są miejsca do ukrycia w mieście. Jednym z sekretów ukrywanym przed ifrytami przez wieki jest istnienie Robaczej Nory, gdzie salamandry spotykają się w w tajemnicy planując ucieczkę niewolników i kradzież broni oraz zasobów, które salamandry gdzie indziej na planie potrzebują do walki z ifrytami.

Ruderownia jest domem dla gildii złodziei prowadzonej przez wyjątkowo bystrego członka Bractwa Prawdziwego Płomienia, Jamala Elijiwana al-Iwlid, biorącego złodzieja (człowiek, mężczyzna, sa'luk 13). Nigdy nie popełnia przestępstw osobiście, a często oddaje innych złodziei i uciekinierów niewolników strażom miejskim, by uzyskać publiczną przychylność. Jamal ma przyjaciół wśród zaufanych więźniów w Oktagonie i stosuje ich w kontaktowaniu się ze złodziejami.

Jamal aranżuje także wyzwolenie lub ucieczkę złodziei lojalnych wobec niego. Jest bardzo popularny pośród zarówno bogatych i biednych Mosiężnego Miasta, ponieważ obraca się wśród tak wielu złodziei; należą do nich ci, którzy usiłowali go oszukać, wydać, bądź po prostu go obrazili.

Miasto jest zawsze pełne pogłosek. Niedawno, sprzedawcy dymu na bazarach byli w panice przy pogłoskach, iż ogary uprowadzą ich na podstawie fałszywych zarzutów, a potem osądzić ich jako szpiegów dżinni. Najbardziej spanikowany jest Ali Mirza Ahmak, który naprawdę jest szpiegiem dżinni. Choć pogłoski są fałszywe, widok patrolu może spłoszyć Ahmaka na bazarze, poszukującego ochrony.

Szlachcice w istocie układają się z większością potężnych baatezu, a obie strony czerpią korzyści z układu. Szlachcice wymieniają swoich niewolników i możliwe nawet zwykłych ifrytów za potęgę i siłę zatwardziałych najemniczych legionów baatezu zdolnych wytrzymać warunki planu żywiołu Ognia.

Źródła

• Dungeon Masters Guide 1e (1979)
• Manual of the Planes 1e (1987)
• ALQ4 Secrets of the Lamp (1993)
• The Inner Planes (1998)
• Dungeon Master's Guide 3e (2000)
• Manual of the Planes 3e (2001)
• Dungeon Master's Guide 3.5e (2003)
• Planar Handbook (2004)
• Dungeon Master's Guide 4e (2008)
• Manual of the Planes 4e (2008)
• Demonomicon (2010)
• Dungeon Master's Guide 5e (2014)