Większe smoczysko

Smok
Plik:Index.jpeg
Barautha
Broń oddechowa	rozprysk jadu
Łuski	przeważnie czarne
Teren	ziemie w klimacie umiarkowanym i gorącym
Charakter	często neutralny

Smok
Plik:Index-1.jpeg
Ermalkankari
Broń oddechowa	stożek żwiru, który wcześniej połyka
Łuski	szare do ciemnego brązu
Teren	góry i podziemia
Charakter	często neutralny

Smok
stosunkowo małe fumarandi są doskonałymi wierzchowcami dla mniejszych humanoidów
Fumarandi
Broń oddechowa	chmura dymu
Łuski	w kolorze węgla
Teren	ziemie w klimacie umiarkowanym
Charakter	często neutralny

Smok
Plik:Index-2.jpeg
Mardallond
Broń oddechowa	strumień łatwopalnego naparu
Łuski	złociście żółte do jasnego brązu
Teren	równiny w klimacie gorącym i umiarkowanym
Charakter	często neutralny

Smok
Kavainus
Broń oddechowa	brak
Łuski	Kościanie białe do śnieżnobiałych i jasnych, pyłowo szarych
Teren	góry i wzgórza
Charakter	często neutralny

Smok
mdłościobestia po lewej
Mdłościobestia
Broń oddechowa	lepki, szlamowaty płyn
Łuski	szarobrązowy
Teren	bagna
Charakter	często neutralny

Smok
Silislithis
Broń oddechowa	strumień wody morskiej
Łuski	od niebieskich do zielonych
Teren	oceany i przybrzeżne linie brzegowe
Charakter	często neutralny

Smok
Plik:Index-3.jpeg
Trilligarg
Broń oddechowa	brak
Łuski	zielony do żółci (potrafi zmieniać kolor)
Teren	lasy w klimacie gorącym i umiarkowanym
Charakter	często neutralny

Smok
Vandalraug
Broń oddechowa	brak
Łuski	różne, najczęściej zielone (od oliwkowych do leśnie zielonych), brązowe (od dębowych do ciemnego koloru kawy), ciemnoszare lub czarne, z sporadycznym czerwonawo-pomarańczowym
Teren	każde ziemie
Charakter	często neutralny

Smok
Plik:Index-4.jpeg
Vallochar
Broń oddechowa	rozprysk lepkiej, płynnej mazi
Łuski	smoliście czarne
Teren	ziemie w klimacie gorącym i umiarkowanym
Charakter	często neutralny

Większe smoczyska są często wykorzystywane jako podniebne wierzchowce przez gatunki humanoidów. Wszystkie większe smoczyska posiadają smoczą budowę z jaszczurzą głową, czterema potężnymi kończynami, długą szyją i ogonem i parą nietoperzych skrzydeł. Wykluwają się z jaj i linieją kilka razy w czasie swojego życia. Tak jak prawdziwe smoki, większe smoczyska posiadają zarówno widzenie w słabym świetle jak i w ciemności i są niepodatne zarówno na paraliż jak i magiczny sen. W przeciwieństwie do prawdziwych smoków, większe smoczyska nie wywołują magicznego strachu, nie rzucają zaklęć i nie gromadzą ogromnych skarbów. Nie mogą mówić, lecz odpowiednie wytrenowane mogą zostać nauczone słuchać komend w języku mówionym. Jedną z cech dzieloną przez wszystkie podgatunki większych smoczysk jest rozciągliwy pęcherz szyjny umiejscowiony tuż pod szczękami. Pęcherze szyjne nadmuchują się w ten sam sposób co gardło żaby, i są wykorzystywane do różnych zastosowań przez różne rodzaje większych smoczysk. Większość podgatunków większych smoczysk zaadoptowała rodzaj broni dystansowej używając swoich pęcherzy szyjnych. Te bronie oddechowe różnią się w tym od większości, że nie są nadnaturalne. Istnieje wiele podgatunków większych smoczysk. Jednym z powodów późnego odkrycia większych smoczysk jest to że gdy stworzenia są napotkane, są często mylone z młodymi smokami. Podczas gdy wiele humanoidów popełnia tę pomyłkę, prawdziwe smoki nie mają trudności w rozpoznawaniu między większymi smoczyskami a członkami swojej własnej rasy. W rzeczywistości wiele uznaje większe smoczyska za delikates.

Barautha

Barautha, lub plujące smoczyska posiadają przeważnie czarne łuski. Rzędy odmiennych czerwonych i żółtych pasków pokrywają ich plecy, ostrzegając potencjalnych przeciwników przed ich jadowitą naturą. Skrzydła barauthy są czarne z czerwonymi spodami. Stworzenie posiada standardową smoczą budowę dla większych smoczysk, chociaż zarówno jego ogon jak i szyja są krótsze i grubsze niż większości. Przypuszczalnie najbardziej charakterystyczną cechą są dwa dzikowate kły, które sterczą z dolnej szczęki. Te kły wystają z szczęki nawet gdy jest zamknięta. Barauthy są mięsożercami, utrzymując się jedynie z mięsa swoich ofiar. Ich ogony gromadzą tłuszcz tak jak garb wielbłąda gromadzi wodę, więc barauthy mogą "robić zapasy" żywności gdy jest dostępna i poruszać się przez tygodni bez jedzenia jeśli to potrzebne, żyjąc z nadmiarowego tłuszczu zgromadzonego w ich ogonach. Zdolność ta pozwala przeżyć im w pustynnych środowiskach, gdzie żywność nie zawsze jest w obfitości. Barauthy są generalnie samotniczymi stworzeniami. Formują tymczasowe więzi podczas letnich miesięcy, lecz ta więź utrzymuje się jedynie póki samica nie złoży 2-5 skórzastych jaj. Te jaja zakopywane są pod warstwą piasku i pyłu, a następnie porzucane przez obu rodziców, którzy idą oddzielnymi drogami. Smoczątka barauth muszą zatroszczyć się o siebie od urodzenia. Ich produkujące jad zdolności nie wykształcają się do piątego roku wzrostu, w którym to momencie te stworzenia uzyskują swój pełny rozmiar. Barauthy są trudne w udomowieniu jako dorosłe, niemal wszystkie przypadki użycia barauth jako wierzchowców obejmują wychowanie smoczyska od smoczęcia. Barauthy wierzchowce cenione są przez jaszczuroludzi i yuan-ti, zwłaszcza yuan-ti czystej krwi i tych półkrwi z ludzkimi nogami.

Ermalkankari

Ermalkankari, lub kamienne smoczysko jest dobrze przystosowane do kamiennych klifów i górskich jaskiń które zwie domem. Ubarwienie łusek stworzenia waha się od od szarych do ciemnobrązowych, pozwalając smoczysko wtopić się w otaczający kamień swojego środowiska. Jego gruby, potężny ogon kończy się kościaną masą, nieco przypominającą małą skałę. Głęboko umiejscowione czarne oczy pozwalają stworzeniu widzieć dobrze w najgłębszych górskich sieciach jaskiń. Ermalkankari nieustannie rozszerzają swoje leża na szczytach gór, nie tylko powiększając swoją przestrzeń życiową, lecz również usuwając małe kamienie by trzymać je w swoim pęcherzu gardłowym. Dodatkowo muszą utrzymywać swoje przednie pazury znoszonymi jako że rosną w fenomenalnym tempie. Jego kość ogonowa jest najbardziej używana podczas tych wykopalisk, rozbijając duże skały na mniejsze kamienie, odpowiednie jako amunicja. Kamienne smoczyska są zaciekle terytorialne, walcząc między sobą by chronić swoje domeny. Jedynie w czasie wiosny powszechnym jest znalezienie razem pary ermalkankari. Są to niezmiennie dobrane pary, które pozostają razem do końca lata, gdy samica składa 1-4 jaj na tyle leżą samca. Następnie samiec odlatuje, zostawiając swoją jaskinię samicy. Jaja wylęgają się późną jesienią; samica wychowuje smoczątka póki nie osiągną dorosłości. Kamienne smoczyska są najczęściej ustanawiane przez górskie krasnoludy, jako że dzielą to samo terytorium. Jednak krasnoludy częściej zatrudniają ermalkankari jako podziemne bestie do obciążania niż latające wierzchowce, jako że ich zainteresowania skłaniają się bardziej ku kamiennym tunelom głęboko pod ziemią niż niebieskim niebiosom nad głową.

Fumarandi

Jedno z mniejszych większych smoczysk, fumarandi, lub smoczysko dymu jest mimo to groźnym i przerażająco wyglądającym przeciwnikiem. Jego nakładające się łuski są w kolorze węgla, a jego oczy błyszczą niczym płonące płomyki. Czarny język jest w kolorze zwęglonego drewna, drgając poza ustami, niczym ten węża lub jaszczurki. Dymne smoczysko nie zostało nazwane tak za swoje ubarwienie, lecz również za jego szczególną broń oddechową. Stworzenie potrafi wydychać chmurę dymu. Dym jest zazwyczaj wydychany przez nozdrza stworzenia i formuje ciemną chmurę oparów które zasłaniają i duszą ofiary smoczyska. Famarandi jest niepodatny na efekty swojej własnej broni oddechowej i może również widzieć przez chmurę dymu. Dla innych widoczność spada do 1,5 metra. Jeśli nie jest w zamkniętym środowisku (jak tył jaskini), chmura rozprasza się bardzo szybko. Fumarandi są niepodatne na ogień i oparte na ogniu ataki, posiadają również odporność na magiczny ogień. Fumarandi są z natury samotnicze, zaciekle chroniąc swoje terytorium przed innymi swojego rodzaju. Rozmnażają się późną jesienią, a samica składa i porzuca 1-6 jaj w tyle jaskini. Jaja fumarandi wydzielają ciepło i mogą zostać użyte jako źródło ogrzewania podczas chłodnej zimy - fakt który przekonuje inne stworzenia zamieszkujące jaskinie by chronić jaja. Jaja wykluwają się wiosną, eksplodując w wybuchu płomienia o promieniu 3 metrów, lecz nie raniącym wyklutych smoczysk. Fumarandi są przyciągane do małych, błyszczących przedmiotów. Leże często zawiera garść klejnotów, które uzyskał od poprzednich ofiar. Niczym pirofoniczna krew ognistego smoczyska, enzymy trawienne fumarandi palą a nie rozpuszczają pokarm który połyka. Wyściółka żołądka fumarandi jest odpowiednikiem zbutwiałych węgli, a jego pęcherz szyjny jest wykorzystywany niczym miechy w piecu. To właśnie zapewnia stworzeniu jego broń oddechową chmury dymu. Dodatkowo wiązki dymu wypływają z ust smoczyska gdy je, wraz z tym jak pożywienie jest palone głęboko w jego żołądku. Fumarandi jest drapieżnikiem z wyboru, chociaż suplementując swoją dietę liśćmi i gałązkami między posiłkami z świeżo złapanych ofiar. ("Podpałkowe" przekąski pomagają utrzymać jego wewnętrzny "piec" zaopatrzonym). Jeśli złapany za młodu, fumarandi może zostać wytrenowany jako wierzchowiec. Szansę udanego udomowienia spadają z każdym rokiem życia stworzenia ze względu na ich cenienie wolności jako dorosłe i stają się kłótliwe na wolności. Te trenowane od małego jako wierzchowce sprawdzają się całkiem wspaniale. Ze względu na ich mały rozmiar fumarandi są często udamawiane przez gobliny. Skorupy jaj fumarandi są czasami używane do wykonania pierścieni odporności na ogień. Gdy zmiażdżone na drobny pył, mogą zostać użyte by stworzyć tusz niezbędny by zapisać zaklęcia czarodziejów śmierdząca chmura, tarcza ognia i czarów kapłańskich zniesienie ognia i odporność na ogień (lecz nie ich odwrócone formy zniesienie zimna i odporności na zimno. Niewyklute jaja mogą zostać sprzedane nawet za 2000 sz za każde.

Mardallond

Mardallondy, lub miodowe smoki są mniejsze niż większość większych smoczysk. To czyni stworzenie cenionym powietrznym wierzchowcem dla małych humanoidów takich jak niziołki i gnomy. Kolor łusek mardallondy waha się od złociście żółtego do jasnego brązu, pozwalając stworzeniu wtopić się w pola zbóż. W przeciwieństwie do większości większych smoczysk, które są generalnie mięsożerne, mardallondy są wszystkożerne, suplementując swoją mięsną dietę różnymi zbożami wszystkich rodzajów. Ta osobliwa dieta przyczynia się do nietypowego użycia pęcherza mardallonda. Jedną z bardziej zauważalnych cech mardallonda jest ostre, kosowate przedłużenie kości, wyrastające z koniuszka jego ogona. Mardallondy używają swoich kos ogonowych zarówno jako broni, jak i narzędzi: by zabić ofiarę i pociąć zboże. Tak jak większość większych smoczysk, mardallondy są samotnicze, z wyjątkiem krótkiego sezonu rozrodczego wczesną wiosną. Po parzeniu mardallondy odlatują w swoje strony, a samica wkrótce potem składa 1-3 jaj o twardej skorupie. Samica często zakopuje i porzuca jaja na polu zboża, gdzie nowonarodzone będą miały źródło pożywienia, gdy wylęgną się wczesną jesienią. Mardallondy nie zakładają stałych leż, preferując zakładanie surowych leż każdej nocy w wysokich trawach lub polach uprawianych ziem.

Mdłościobestia

(ang. retchenbeast).

Silislithis

Łuski silislithisa są malutkie i ciasno ustawione, nadając stworzeniu gładkość, która pozwala mu ślizgać się przez wodę z prężnym wdziękiem. Kościane falbanki uskrzydlają każdą stronę głowy silislithisa, chroniąc szczeliny skrzelowe, które pozwalają oddychać stworzeniu gdy jest pod wodą. Potężne skrzydła silislithisa są używane nie tylko do latania, lecz również jako płetwy gdy stworzenie płynie, tnąc przez wodę potężnymi uderzeniami.

Trilligarg

Trilligarg, lub kameleonowe smoczysko, jest najmniejszym i najszybszym spośród większych smoczysk. Jego łuski są malutkie i ciasno ułożone, nadając stworzeniu gładki, giętki wygląd który zmniejsza opór wiatru gdy leci. Reszta formy trilligarga oddaje tę cechę: w przeciwieństwie do większości większych smoczysk nie posiada rogów, kolców grzbietowych, ani innych wypukłości które mogą zredukować jego zdolność do szybowania przez powietrze. Zamiast pazurami, palce trilligarga kończą się lepkimi przyssawkami, jak te gekona lub podziemnej jaszczurki. To pozwala trilligargowi wspinać się i schodzić po zwykłych powierzchniach. Również niczym gekon, trilligarg przoduje w pozostawaniu kompletnie nieruchomym przez wielkie okresy czasu, jedynie by wyrwać się naprzód w natychmiastowym zrywie szybkości. Trilligargowi spotykają się by rozmnażać i odchodzą natychmiast po tym. Kilka tygodni później samica składa 1-4 jaj które są natychmiast połykane i przechowywane w jej pęcherzu szyjnym do transportu. W podobny sposób do torbaczy, samice trilligargów noszą swoje młode ze sobą póki młode są wystarczająco duże by przetrwać same. Trilligargi nie utrzymują stałych leż, preferując podleganie na swojej zdolności kamuflażu, by utrzymać się bezpiecznymi podczas snu. Często spędzają noc przywierając do ściany klifu, w gałęziach stabilnego drzewa lub nieruchomo na szczycie dużego wzgórza. Ze względu na ich rozmiar trilligargi są ulubionymi wierzchowcami mniejszych humanoidów takich jak niziołki, gnomy i gobliny. Jeźdźcy trilligargów przyczepiają się do skomplikowanej siodłowej uprzęży, pozwalającej im pozostawać dosiadającymi, nawet gdy smoczysko usadowi się nieruchomo na ścianie klifu.

Vallochar

Vallochar, lub sieciowe smoczysko jest ciemnołuskim stworzeniem często mylonym z młodym czarnym smokiem. Łuski stworzenia są niemal zawsze smoliście czarne, lecz sporadycznie głęboko szare lub w ciemnoniebieskie w odcieniu nocy. Białe cętki są wzdłuż boków i skrzydeł stworzenia są powszechne lecz nie uniwersalne. Bez względu na ubarwienie łusek, okrycia vallocharów są zawsze gładkie i lśniące, rezultat smarowniczego oleju wydzielanego przez bestię. Pęcherz szyjny vallochara jest unikalny pośród innych podgatunków większych smoczysko tym że się rozdziela: w efekcie stworzenie posiada dwa oddzielne kieszenie szyjne, po jednej na każdej stronie swojej szyi. Rozdzielony pęcherz gra ważną rolę w zdolności kleistego rozprysku vallochara. Vallochara są generalnie samotniczymi stworzeniami. Spotykają się by rozmnażać wiosną, po czym samica składa 1-6 jaj. Te jaja są następnie zabierane, po jednym na raz do generalnie niedostępnego miejsca jak wierzchołek drzewa lub ścianą klifu i przyczepiane w miejscu zdolnością kleistego rozprysku samicy. Następnie porzuca jaja; nowowyklute vallochary muszą nauczyć się latać i zatroszczyć o siebie natychmiast po narodzinach.

Źródła

• Dragon Magazine #260
• Dragon Magazine #284